Διαβάστε πώς περιγράφει το ευφάνταστο κόλπο η ίδια η δασκάλα στη σελίδα της:
«Σήμερα σε ένα από τα μαθήματά μας, συνέστησα στα παιδιά σε δυο μήλα. Τα παιδιά δεν το ήξεραν αυτό, αλλά πριν το μάθημα είχα ρίξει επανειλημμένα το ένα μήλο στο πάτωμα, έτσι ώστε δεν μπορούσες να πεις ότι υπήρχε κάποια διαφορά… Μιλήσαμε για τα μήλα, τα παιδιά τα περιέγραψαν και καταλήξαμε ότι μοιάζουν –και τα δυο ήταν κόκκινα, είχαν παρόμοιο σχήμα και έμοιαζαν αρκετά ώριμα για να φαγωθούν.
Πήρα στα χέρια μου το «χτυπημένο» μήλο και ξεκίνησα να λέω στα παιδιά πόσο το αντιπαθούσα, ότι πίστευα ότι ήταν αηδιαστικό, το χρώμα του είναι απαίσιο και το κοτσάνι πολύ κοντό. Τους είπα ότι επειδή δεν μου άρεσε, δεν ήθελε να αρέσει ούτε σε ‘κείνα, κι ότι θα έπρεπε να μιλήσουν άσχημα γι’ αυτό.
Μερικά παιδιά με κοίταξαν σαν να ήμουν τρελή, αλλά το μήλο πέρασε από χέρι σε χέρι στον κύκλο και όλοι το έβρισαν –«είσαι ένα βρωμερό μήλο», «δεν καταλαβαίνω καν γιατί υπάρχεις», «σίγουρα έχεις σκουλήκια μέσα σου» κ.λπ.
Τότε, κράτησα ψηλά και τα δυο μήλα και, ξανά, μιλήσαμε για τις ομοιότητες και τις διαφορές. Δεν υπήρχε καμία διαφορά –και τα δυο μήλα έμοιαζαν ακόμη ίδια.
Έπειτα έκοψα τα μήλα στη μέση. Το μήλο με το οποίο ήμαστε ευγενικοί, ήταν καθαρό, φρέσκο και ζουμερό στο εσωτερικό του.
Το μήλο στο οποίο είπαμε άσχημα λόγια ήταν μελανιασμένο και πολτοποιημένο.
Νομίζω ότι αμέσως η ιδέα άναψε σαν λάμπα στο μυαλό των παιδιών. Το «έπιασαν» πραγματικά πως, ό,τι είδαμε μέσα στο μήλο –οι μελανιές, τα χτυπήματα και τα «σπασμένα» σημεία- είναι αυτό που συμβαίνει μέσα στον καθένα από εμάς όταν κάποιος του φέρεται άσχημα με τα λόγια ή τις πράξεις του.
«Σήμερα σε ένα από τα μαθήματά μας, συνέστησα στα παιδιά σε δυο μήλα. Τα παιδιά δεν το ήξεραν αυτό, αλλά πριν το μάθημα είχα ρίξει επανειλημμένα το ένα μήλο στο πάτωμα, έτσι ώστε δεν μπορούσες να πεις ότι υπήρχε κάποια διαφορά… Μιλήσαμε για τα μήλα, τα παιδιά τα περιέγραψαν και καταλήξαμε ότι μοιάζουν –και τα δυο ήταν κόκκινα, είχαν παρόμοιο σχήμα και έμοιαζαν αρκετά ώριμα για να φαγωθούν.
Πήρα στα χέρια μου το «χτυπημένο» μήλο και ξεκίνησα να λέω στα παιδιά πόσο το αντιπαθούσα, ότι πίστευα ότι ήταν αηδιαστικό, το χρώμα του είναι απαίσιο και το κοτσάνι πολύ κοντό. Τους είπα ότι επειδή δεν μου άρεσε, δεν ήθελε να αρέσει ούτε σε ‘κείνα, κι ότι θα έπρεπε να μιλήσουν άσχημα γι’ αυτό.
Μερικά παιδιά με κοίταξαν σαν να ήμουν τρελή, αλλά το μήλο πέρασε από χέρι σε χέρι στον κύκλο και όλοι το έβρισαν –«είσαι ένα βρωμερό μήλο», «δεν καταλαβαίνω καν γιατί υπάρχεις», «σίγουρα έχεις σκουλήκια μέσα σου» κ.λπ.
Τότε, κράτησα ψηλά και τα δυο μήλα και, ξανά, μιλήσαμε για τις ομοιότητες και τις διαφορές. Δεν υπήρχε καμία διαφορά –και τα δυο μήλα έμοιαζαν ακόμη ίδια.
Έπειτα έκοψα τα μήλα στη μέση. Το μήλο με το οποίο ήμαστε ευγενικοί, ήταν καθαρό, φρέσκο και ζουμερό στο εσωτερικό του.
Το μήλο στο οποίο είπαμε άσχημα λόγια ήταν μελανιασμένο και πολτοποιημένο.
Νομίζω ότι αμέσως η ιδέα άναψε σαν λάμπα στο μυαλό των παιδιών. Το «έπιασαν» πραγματικά πως, ό,τι είδαμε μέσα στο μήλο –οι μελανιές, τα χτυπήματα και τα «σπασμένα» σημεία- είναι αυτό που συμβαίνει μέσα στον καθένα από εμάς όταν κάποιος του φέρεται άσχημα με τα λόγια ή τις πράξεις του.
Όταν οι άνθρωποι γίνονται θύματα εκφοβισμού, ειδικά τα παιδιά, νιώθουν απαίσια και μερικές φορές, δεν δείχνουν, ούτε λένε στους υπόλοιπους πώς νιώθουν. Αν δεν είχαμε ανοίξει το μήλο, δεν θα μαθαίναμε ποτέ πόσο πόνο είχε υποστεί.
Μοιράστηκα τη δική μου εμπειρία, όταν τα αγενή λόγια κάποιου με έκαναν να υποφέρω την προηγούμενη εβδομάδα. Απ’ έξω, φαινόμουν εντάξει –χαμογελούσα ακόμα. Όμως, μέσα μου, κάποιος είχε προκαλέσει πολύ πόνο με τα λόγια του και υπέφερα.
Αντίθετα με το μήλο, έχουμε την ικανότητα να σταματήσουμε τέτοιες συμπεριφορές. Μπορούμε να διδάξουμε τα παιδιά ότι δεν επιτρέπεται να λένε άσχημα λόγια το ένα στο άλλο και να συζητήσουμε γύρω απ’ τα συναισθήματα των άλλων. Μπορούμε να διδάξουμε τα παιδιά μας να στηρίζουν το ένα το άλλο και να σταματήσουν κάθε μορφή εκφοβισμού –όπως ένα κοριτσάκι σήμερα αρνήθηκε να «βρίσει» το μήλο.
Όλο και περισσότερος πόνος και καταστροφή θα συμβαίνει αν κανείς δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει το bullying. Ας δημιουργήσουμε μια γενιά ευγενικών παιδιών που νοιάζονται.
Η γλώσσα δεν έχει κόκαλα, αλλά έχει αρκετή δύναμη για να ραγίσει μια καρδιά. Ας είμαστε προσεκτικοί, λοιπόν, με τα λόγια μας.»
Πηγή: boredpanda.com
